امام حسین(ع)

امام حسین (علیه السلام)، امام سوم شیعیان جهان، در سوم شعبان سال چهارم هجری در مدینه به دنیا آمد. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نام ایشان را «حسین» نهادند. کنیه ایشان ابو عبداللّه و دارای القابی؛ مثل عطشان (تشنه در کربلا)، مظلوم (ستمدیده)، قتیل العبرات (کشته اشک‌ها)، سیدالشهداء (سرور و سالار شهیدان)، ثار الله (خون خدا)، قتیل الله (کشته شده‌ در راه خدا)، خامس آل عبا، سبط، شهید، وفى، زکى و … است. نام پدر بزرگوار او حضرت على بن ابىطالب (علیه السلام) و نام مادرش حضرت فاطمه (علیها السلام) است.

  

امام حسین (علیه السلام) مورد علاقه شدید پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) بود و در آغوش ایشان بزرگ شد. آن حضرت درباره او فرمودند: «حسین از من است و من از حسینم، خداوند دوست می‌دارد کسى را که حسین را دوست بدارد،…». امام حسین (علیه السلام) هنگام رحلت رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، شش ساله بود. آن حضرت در دوران پدرش علی بن ابی‌طالب (علیه السلام) نیز از موقعیت والایی برخوردار بود. علم، بخشش، بزرگواری، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگیری از بینوایان، عفو، حلم و … از صفات برجسته این حجت الهی بود.

امام حسین (علیه السلام) مظهر صفات پسندیده و کمالات نفسانى و در همه جهات اخلاقى و رفتاری، نمونه کامل رسول‏الله (صلی الله علیه و آله) بود. سیره اخلاقی و رفتاری سیدالشهداء (علیه السلام) نشان دهنده روح بلند او و نشان تربیت در دامان پیامبر و علی (علیهما السلام) و تجسم قرآن کریم در عمل و اخلاق او است. ایشان دارای صفات، اخلاق و رفتارهای بسیار پسندیده‌ای بود.

یکی از ابعاد شخصیت امام حسین (علیه السلام) بُعد کرامات و معجزات آن حضرت است. تعداد کرامات و معجزات ایشان بسیار زیاد است.

در دوران خلافت پدرش، در کنار آن حضرت بود و در سه جنگ «جمل، صفین و نهروان» شرکت داشت. او شجاع‌ترین از امت حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) بود و شجاعت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و حضرت على (علیه السلام) در ایشان جمع بود.

پس از شهادت پدرش، زمانی که امامت به حسن بن علی (علیهما السلام) رسید، همچون سربازی، مطیع برادر، رهبر و مولای خویش بود. پس از انعقاد پیمان صلح، با برادر و بقیه اهل بیت (علیهم السلام) به مدینه آمدند. با شهادت امام مجتبی (علیه السلام) در سال ۴۹ یا ۵۰ هجری، بار امامت به دوش سیدالشهداء (علیه السلام) قرار گرفت.

سرانجام امام حسین (علیه السلام) در روز دهم محرم سال ۶۱ هجرى، در سن ۵۷ سالگى در کربلا به شهادت رسید. مرقد ایشان، برادران، فرزندان و یارانش در شهر کربلا در کشور عراق قرار دارد. خداوند در تربت ایشان شفا، و در داخل حرم آن حضرت (علیه السلام) استجابت دعا را قرار داده است.

منبع : سایت اسلام پدیا