مقدمه
آموزه توحید یا اعتقاد به یگانگی خداوند، باور مشترک و اساس ادیان ابراهیمی(یهودیت، مسیحیت و اسلام) است. آنچه موجب شده است که این ادیان را به «ادیان توحیدی» نامگذاری کنند، اساساً همین آموزه است. اما در گذر تاریخ، افراد و گروههایی با انگیزههایی متفاوت، آن را از عرش توحید به فرش شرک تنزل داده، تا جایی که در برخی موارد با وجود سیمایی توحیدی، محتوایی شرک آلود پدید آمده و صورتهای ناموزونی چون ثنویت، تثلیث و حتی تربیع از این آموزه شکل گرفته است.
قرآن کریم نمونهای از این واقعیت تاریخی را یادآور شده و در خطابی توبیخگونه به حضرت عیسی(ع)، نارضایتی خود را از این گونه امور بیان داشته و میفرماید: «وَ إِذْ قالَ اللَّهُ یا عِیسَی ابْنَ مَرْیَمَ أَ أَنْتَ قُلْتَ لِلنَّاسِ اتَّخِذُونِی وَ أُمِّی إِلهَیْنِ مِنْ دُونِ اللَّهِ» (مائده: ۱۱۶) برخی برآناند که ادعای قرآن کریم در این آیة شریفه، ـ العیاذ بالله ـ نسبتی ناروا به مسیحیان است؛ چرا که هیچ گاه چنین پدیدهای در جهان مسیحیت مشاهده نشده است.
منبع: پایگاه جامع فرق و ادیان
ادامه مطلب ...در کتب لغت، “عشق” به معناى “دوستى شدید” آمده است[۱] و گفته شده که از “عَشَقه” مشتق شده است و عشق همان گیاه پیچک مىباشد که درخت را احاطه و در نهایت راه تنفس را بر او مىبندد و درخت زرد مىگردد.[۲]
درباره آن کسانى که عاشق عبادت و… مىباشند مىتوان گفت: که آنها را پیچک عبادت احاطه کرده و این گونه است که زرد و لاغر مىگردند.[۳] ابوسعید ابوالخیر این حالت را با خطاب به برگهاى زرد درختان در پاییز این گونه بیان کرد که:
ترا روى زرد و مرا روى زرد
تو از مهر ماه و من از مهرِ ماه