عشق در باب عرفان نظری

در کتب لغت، “عشق” به معناى “دوستى شدید” آمده است[۱] و گفته شده که از “عَشَقه” مشتق شده است و عشق همان گیاه پیچک مى‏باشد که درخت را احاطه و در نهایت راه تنفس را بر او مى‏بندد و درخت زرد مى‏گردد.[۲]

درباره آن کسانى که عاشق عبادت و… مى‏باشند مى‏توان گفت: که آنها را پیچک عبادت احاطه کرده و این گونه است که زرد و لاغر مى‏گردند.[۳] ابوسعید ابوالخیر این حالت را با خطاب به برگ‏هاى زرد درختان در پاییز این گونه بیان کرد که:

ترا روى زرد و مرا روى زرد

تو از مهر ماه و من از مهرِ ماه